Μία μέρα, την χρονιά της Αλεπούς όπως θα την θυμόμουν στο μέλλον. Μια μέρα, την χρονιά που ο Λύκος και η Αλεπού θα είχαν την πρώτη επαφή. Μια μέρα, στην αρχή "της χρονιάς της Αλεπούς".
Αιφνίδιο, δεν ήταν κάτι εντυπωσιαστικό παρ'όλα αυτό. Το μοτίβο απλό και οικείο. Όμως, εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω. Το κενό γέμισε και για τους δύο. Αλληλοσυμπλήρωναν τα κενά και τις ανασφάλειες του άλλου. Στην αρχή, ήταν υπέροχο, για όλους. Κάτι όμορφο που τους συντηρούσε και τους έδινε έναν διαφορετικό αέρα. Αλλά όσο περνούσαν οι μήνες, τόσο άλλαζε η μορφή και το δυναμικό της σχέσης. Η Αλεπού, πονηρή και ύπουλη, ήξερε να χειρίζεται ότι ήθελε να χειριστεί. Και ήξερε πως να αποφύγει ότι δεν ήθελε να συζητήσει. Ο Λύκος, ανυπόμονος, ασυμβίβαστος και πάντα έτοιμος να ορμίσει. Και το βρήκαν μαζί, αυτή η διαστροφή, αυτή η αρρώστια που τους έτρωγε και τους δύο, αυτός ο εθισμός του έρωτα τους κατέστρεψε. Και όλο έλειπε το συναίσθημα. Και όλο έφευγε η χαρά. Και όλο έλειπε η ειλικρίνεια. Και όλο έφευγε η πραγματικότητα. Και όλο έλειπε αυτή. Και όλο έλειπε αυτός. Μέχρι που μια μέρα, έφυγε, έφυγε μακριά. Αλλά, η Αλεπού είναι πονηρή. Και ο Λύκος πολλές φορές δρούσε παρορμητικά. Και όταν έφυγε, αυτός έμεινε. Ήταν το κομμάτι που τον γέμιζε. Παρ'όλες τις αντιξοότητες. Και μια ζωή. Και για τους δύο υπήρχε μέσα τους ένα μεγάλο κενό. Ένα κομμάτι που έλειπε. Και όσο ήταν μακριά, τόσο ξανάδειαζε αυτό το συναίσθημα και έπαιρνε την θέση του το παλιό γνώριμο κενό. Και όταν έφυγε, έλειψε για καιρό. Αλλά τα προβλήματα συνεχίστηκαν. Ήταν μακριά και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και μετά η ησυχία. Η ησυχία πριν την μεγάλη αναταραχή. Η Αλεπού έφυγε για πάντα. Και το μόνο που άφησε σαν ενθύμιο είναι προβλήματα. Και ο Λύκος, σε ένα δωμάτιο 4x4 την σκεφτόταν. Και το συναίσθημα έφυγε, αλλά το κενό μεγάλωσε. Έλειπε. Και γι'αυτόν έμεινε σαν "Το κομμάτι που λύπη."

"Τις προάλλες, λίγες μέρες πριν ξαναμιλήσουμε όπως μιλάμε, πέτυχα τον εαυτό μου να κοιτάει τον καθρέφτη και να σκέφτεται. "Εσένα" πρέπει να σε περιγράψω. Και, αντί να σε περιγράψω σε κάποιον άλλο, αποφάσισα να σε περιγράψω στον εαυτό μου. Αλλά κόλλησα γρήγορα.

Κάθε φορά που βλέπεις ένα βίντεο στο "Youtube". Έχεις την επιλογή να διαλέξεις την ανάλυση.
Δεν έχει πολύ νόημα το τι είναι η ανάλυση. Σημασία έχει η ίδια η ανάλυση. Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε πληθώρα διαφορετικών αναλύσεων. Και τι αλλάζει; η εικόνα, ο ήχος.
Γίνεται πιο όμορφο, πιο ευχάριστο στο μάτι. Αλλά, ξεχνάμε πως, από μακριά, δεν παίζει καθόλου σημασία η ανάλυση. Από μακριά, όλα είναι ίδια. Για να καταλάβουμε, για να αντιληφθούμε την εικόνα και τον ήχο σε όλο τους το μεγαλείο, πρέπει να είμαστε παρατηρητές, από κοντά.
Για να αντιλαμβανόμαστε την διαφορά, από μακριά, είναι όλα ίδια. Είναι όλα θολά.
Ίσως τελικά, και εμείς οι ίδιο να είμαστε ένα βίντεο. Και ίσως τελικά η ανάλυση μας να κρίνει και την άλλη. Ίσως, ίσως όσο βελτιώνουμε τον ήχο που βγάζουμε και την εικόνα που δείχνουμε.
Να γινόμαστε πιο όμορφοι και πιο ευχάριστοι στα μάτια και στα αυτιά.
Αλλά, αυτό για να δουλέψει, χρειάζονται και οι δύο μεριές. Τι νόημα έχει ένα ωραίο βίντεο που δεν το βλέπει κανένας; Τι νόημα έχει ένα συγκινητικό βίντεο που δεν το γνωρίζει κανείς;
Ας προσπαθήσουμε εμείς να είμαστε όσο το δυνατόν αναλυτικότεροι μπορούμε. Και ας προσπαθήσουμε και εμείς να είμαστε όσο το δυνατόν αναλυτικότεροι γίνεται.
Συνδυασμός μεγάλων αναλύσεων, με κοντινή, πραγματικά επαφή.
Γιατί, είμαστε "Άνθρωποι από πίξελ."

Ήξερα έναν άνθρωπο που δεν ήξερε ποιος ήταν κυριολεκτικά.
Ήταν Εκείνος. Ήταν ο άνθρωπος που ξυπνούσε κάθε μέρα διαφορετικά.
Ήξερα Εκείνον. Είχα δει όλες του τις αλλαγές.
Είχα δει τις συγχωνεύσεις χαρακτήρων και τις ενοχές.
Και πάντα προβληματιζόταν και πάντα παραπονιόταν. Πάντα στην γωνία του καθόταν.
Ήρεμος, χαμογελαστός και ευγενικός. Μέχρι να αλλάξει για άλλη μια φορά ο καιρός.
Ήξερα Εκείνον. Και τον περιγράφω σε ένα θολό πορτρέτο.
Το κάδρο κάθε φορά το τοποθετεί αυτός και τον καταλαβαίνω.
Καθ'αυτόν, κάθε εαυτό. Τον δημιουργούσε μέσα από χαρακτηριστικά αλλονών.
Δύο πράγματα του έλειπαν. Η διαύγεια και η ασφάλεια.
Δύο πράγματα έψαχνε. Εκείνον και "το χάρισμα".
Και τότε ήταν που οι γραμμές γινόντουσαν θολές.
Και τότε ήταν που "συγχώνευε χαρακτήρες και τις ενοχές".
Για εμένα, έχει δύο ονόματα. Για αυτόν δεν έχει κανένα νόημα.
Και έψαχνε και έψαχνε, για να γεμίσει το κενό.
Και συνέχιζε να αλλάζει χαρακτήρες και ιδέες με τον καιρό.
Και έψαχνε, και έψαχνα την λύση, τις σωστές λέξεις να βρω.
Αυτή είναι η αρχή του ταξιδιού. "Καιρός ήταν."