Μία μέρα, την χρονιά της Αλεπούς όπως θα την θυμόμουν στο μέλλον. Μια μέρα, την χρονιά που ο Λύκος και η Αλεπού θα είχαν την πρώτη επαφή. Μια μέρα, στην αρχή "της χρονιάς της Αλεπούς".
Αιφνίδιο, δεν ήταν κάτι εντυπωσιαστικό παρ'όλα αυτό. Το μοτίβο απλό και οικείο. Όμως, εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω. Το κενό γέμισε και για τους δύο. Αλληλοσυμπλήρωναν τα κενά και τις ανασφάλειες του άλλου. Στην αρχή, ήταν υπέροχο, για όλους. Κάτι όμορφο που τους συντηρούσε και τους έδινε έναν διαφορετικό αέρα. Αλλά όσο περνούσαν οι μήνες, τόσο άλλαζε η μορφή και το δυναμικό της σχέσης. Η Αλεπού, πονηρή και ύπουλη, ήξερε να χειρίζεται ότι ήθελε να χειριστεί. Και ήξερε πως να αποφύγει ότι δεν ήθελε να συζητήσει. Ο Λύκος, ανυπόμονος, ασυμβίβαστος και πάντα έτοιμος να ορμίσει. Και το βρήκαν μαζί, αυτή η διαστροφή, αυτή η αρρώστια που τους έτρωγε και τους δύο, αυτός ο εθισμός του έρωτα τους κατέστρεψε. Και όλο έλειπε το συναίσθημα. Και όλο έφευγε η χαρά. Και όλο έλειπε η ειλικρίνεια. Και όλο έφευγε η πραγματικότητα. Και όλο έλειπε αυτή. Και όλο έλειπε αυτός. Μέχρι που μια μέρα, έφυγε, έφυγε μακριά. Αλλά, η Αλεπού είναι πονηρή. Και ο Λύκος πολλές φορές δρούσε παρορμητικά. Και όταν έφυγε, αυτός έμεινε. Ήταν το κομμάτι που τον γέμιζε. Παρ'όλες τις αντιξοότητες. Και μια ζωή. Και για τους δύο υπήρχε μέσα τους ένα μεγάλο κενό. Ένα κομμάτι που έλειπε. Και όσο ήταν μακριά, τόσο ξανάδειαζε αυτό το συναίσθημα και έπαιρνε την θέση του το παλιό γνώριμο κενό. Και όταν έφυγε, έλειψε για καιρό. Αλλά τα προβλήματα συνεχίστηκαν. Ήταν μακριά και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και μετά η ησυχία. Η ησυχία πριν την μεγάλη αναταραχή. Η Αλεπού έφυγε για πάντα. Και το μόνο που άφησε σαν ενθύμιο είναι προβλήματα. Και ο Λύκος, σε ένα δωμάτιο 4x4 την σκεφτόταν. Και το συναίσθημα έφυγε, αλλά το κενό μεγάλωσε. Έλειπε. Και γι'αυτόν έμεινε σαν "Το κομμάτι που λύπη."