Ήξερα έναν άνθρωπο που δεν ήξερε ποιος ήταν κυριολεκτικά.
Ήταν Εκείνος. Ήταν ο άνθρωπος που ξυπνούσε κάθε μέρα διαφορετικά.
Ήξερα Εκείνον. Είχα δει όλες του τις αλλαγές.
Είχα δει τις συγχωνεύσεις χαρακτήρων και τις ενοχές.
Και πάντα προβληματιζόταν και πάντα παραπονιόταν. Πάντα στην γωνία του καθόταν.
Ήρεμος, χαμογελαστός και ευγενικός. Μέχρι να αλλάξει για άλλη μια φορά ο καιρός.
Ήξερα Εκείνον. Και τον περιγράφω σε ένα θολό πορτρέτο.
Το κάδρο κάθε φορά το τοποθετεί αυτός και τον καταλαβαίνω.
Καθ'αυτόν, κάθε εαυτό. Τον δημιουργούσε μέσα από χαρακτηριστικά αλλονών.
Δύο πράγματα του έλειπαν. Η διαύγεια και η ασφάλεια.
Δύο πράγματα έψαχνε. Εκείνον και "το χάρισμα".
Και τότε ήταν που οι γραμμές γινόντουσαν θολές.
Και τότε ήταν που "συγχώνευε χαρακτήρες και τις ενοχές".
Για εμένα, έχει δύο ονόματα. Για αυτόν δεν έχει κανένα νόημα.
Και έψαχνε και έψαχνε, για να γεμίσει το κενό.
Και συνέχιζε να αλλάζει χαρακτήρες και ιδέες με τον καιρό.
Και έψαχνε, και έψαχνα την λύση, τις σωστές λέξεις να βρω.
Αυτή είναι η αρχή του ταξιδιού. "Καιρός ήταν."